حماسه اهوازی‌ها در تشیع پیکر 119 شهید تازه تفحص شده

راه حل مرحوم ابوترابی برای جلوگیری از سوء هاضمه اسرا در ماه رمضان

***

***

عبدالمجید سراوانی در مورد خاطرات خود از دوران اسارت و تقارن این دوران با ماه مبارک رمضان می‌گوید: ماه رمضان فرا رسیده بود. گرچه عراقی‌ها دل خوشی از روزه گرفتن اسرا نداشتند و از این موضوع راضی به نظر نمی‌رسیدند، اما جلوی روزه گرفتن آن‌ها را هم نمی‌گرفتند. با رسیدن این ماه مبارک، همه برادران در حال و هوای دیگری قرار گرفتند و اعمال عبادی با جدیت بیشتری دنبال می‌شد.یک روز موقع افطار یکی از اسرا که صدای زیبایی داشت، بلند شد و شروع به گفتن اذان کرد، اما هنوز چند جمله‌ای از اذان را سر نداده بود که چند سرباز بعثی در حالیکه مضطرب و عصبانی به نظر می‌رسیدند، وارد آسایشگاه شدند و بلافاصله او را با خود بردند. آن‌ها قبل از رفتن فریاد زدند: «از این به بعد هیچ کس اجازه گفتن اذان را ندارد». آن شب گذشت و از برادر مؤذن خبری نشد. فردا صبح که مسئولان غذا برای گرفتن صبحانه راهی آشپزخانه شدند، متوجه شدیم که عراقی‌ها برای تنبیه کردن اسرا به خاطر گفتن اذانِ دیشب، از دادن غذا به اسرا خودداری کرده‌اند.

شعر در وصف حضرت زینب(س)

هستی اش را داد تا محفوظ باشد معجرش ///   مثل کوهی ماند پای اعتقاد و باورش
وقت بیرون رفتن از خانه، حسین و مجتبی  ///   با یل ام البنین بودند در دور و برش
مریم و آسیه را دیدم که می آموختند           ///   با چه شوقی درس عفت را به پای منبرش
دختر نور است این بانو و بی شک آفتاب      ///   می شود مانند شمعی بی رمق در محضرش
اسم او ذکر شب و روز همه آیینه هاست      ///   عصمت الله است این آیینه نام دیگرش
حضرت زهرای اطهر مظهر حجب و حیاست  ///   ارث برده این عقیله حجب را از مادرش

حضرت زهرای اطهر آنکه پیش کور هم          ///   چادرش را برنخواهد داشت از روی سرش
هر کسی در این جهان از عفتش دم می زندد  ///  یا به زهرا اقتدا کرده ست یا بر دخترش...

پر رفت و آمدترین خانه «محله بنی‌هاشم» را آوای شادی و سرور در آغوش گرفته بود، موج شعف و لبخند همراه با انتظار، فضای خانه و محله را پر کرده بود. همه برای ولادت سومین نوه عزیز پیامبر لحظه‌شماری می‌کردند، و دل خوش می‌داشتند که «مولود فاطمه» را در آغوش بفشارند و گل بوسه‌های محبت را بر گونه‌های عطر آگینش نثار گردانند.

در پنجم جمادی‌الاولی سال پنجم هجرت، مطابق با ۶۲۷ میلادی، دختر فاطمه علیهاالسلام متولد شد. با این تولد، حضرت فاطمه (ع)، سومین فرزند خود را به دنیا آورد و پدر نیز خود را به زینت «زینب» آراست.

رسم خانواده علی (ع) و زهرا (ع) این بود که نام‌گذاری نوزاد خود را به‌بزرگِ خانواده واگذار می‌کردند، امّا وقتی این نوزاد زهرا چشم به‌جهان گشود، بزرگ خانواده یعنی پیغمبر (ص) در مسافرت بود و آنان چند روزی صبر کردند تا پیامبر از مسافرت آمد و همین که مژده ولادت دختر فاطمه (ع) را شنید، در اولین فرصت به خانه فاطمه (ع) رفت، و نوزاد را طلب نمود و او را در آغوش خود فشرد و بوسه‌ها به گونه‌اش افکند. و نام کودک را زینب نهاد.

کلمه «زینب» از دو بخش «زین» یعنی زینت و «آب» یعنی پدر ترکیب یافته است، و زینب یعنی زینت بابا.